2014: Het jaar van …

Heel cliché heeft iedereen altijd allerlei goede voornemens, waarvan aan het einde van het jaar (oké zelfs meestal na de eerste 2 maand al) weinig meer van over is. En toch, blijven we onszelf voorhouden dat we onszelf dit jaar wel even gaan beteren en worden we een better version of ourselves.

Uiteraard doe ik ook met deze jaarlijkse trend mee. Zeg nou zelf, is er geen betere tijd om na te denken over dingen die je wenst, wilt verbeteren of zelfs wilt starten dan aan het begin van een nieuw jaar? Nou ik heb genoeg ideeën voor komend jaar!

Nummer 1: Inschrijven bij een sportschool in Steenwijk: CHECK! Begin januari hebben we de knoop doorgehakt en zijn we ingeschreven bij sportschool HIER! in Steenwijk. En we hebben zelfs al gelijk een rondje sportschool gemaakt. Weliswaar wel even rustig begonnen, want na de proefles iets te enthousiast te zijn geweest, hadden we de week erna mooi spierpijn. Ja, ook deze oude lichamen  worden ook een dagje ouder en stijver 😉 Maar tot nu toe gaan we steady wekelijks langs de sportschool.

Nummer 2: Doe iets nuttigs met mijn (extra) vrije tijd dit jaar. Aangezien ik niet een hele goede huisvrouw ben (NOG niet) zoek ik liever iets anders nuttigs dan schoonmaken. Dussss heb ik me ingeschreven voor een NHA cursus. Nee, geen cursus breien of schoonheidsspecialiste, maar een heuse cursus Criminologie. Om mijn uiteraard al aanwezige kennis te verbreden, het kan in 4 maanden schijnt. Dus ik verwachtte een heel pakket te ontvangen, het valt toch wat tegen. Een boek en een map met een studiewijzer. En wat bleek toen ik het boek opensloeg (uiteraard nádat ik akkoord had gegeven voor de cursus), het boek is uitgegeven in samenwerking met de NHL Integrale Veiligheid. Juist, die opleiding die ik 4 jaar lang heb gevolgd 😉 Gelukkig, blijkt dit boek niet in ons lespakket te hebben gezeten (ik ben een slechte student, ik kon het me niet meer herinneren en stond al tussen alle verhuisdozen op zolder). Dus, het kan in 17 weken, ik ga een poging doen. Wish me luck! En daarna ga ik uiteraard iedereen stuk voor stuk analyseren op gekke trekjes, boy o boy wat zou ik voor schokkends tegenkomen ;)?

Nummer 3: Zoek een passende baan. Tsja. Dit is misschien nog wel de meest tricky one van het lijstje. Want ondanks mijn uiteraard, enorme lijst aan competenties, sociale vaardigheden en skills, liggen de banen momenteel (nog steeds) niet voor het oprapen helaas. BOEHOEEE. Ik was er even helemaal klaar mee, dus heb ik in de vakantie niet zoveel gedaan. Tijd om dat weer op te pakken. Er hangen wat lijntjes, maar er moet natuurlijk toch een keer iets uitkomen? Tot die tijd word ik van de straat gehouden door Spijkerman bv, 3 dagen in de week verzorgen zij mijn opvang in Amersfoort. 1 dag rondom social media, 2 dagen achter de receptie (mooi zijn en sexy telefoonstem oefenen, grapje Colijn).

Nummer 4: Ons huisje verder afmaken en een heerlijke chill tuin creëren voor de zomer! Ik kan niet wachten op de eerste zonnestraaltjes en de vele BBQ’s die er in het verschiet liggen in onze heerlijke big ass tuin! We zijn inmiddels al een half jaar onderweg en het wordt steeds meer een écht huis en vooral óns huisje, maar uiteraard is er nog genoeg te doen! Momenteel is de bijkeuken aan de beurt, zodat ons Bobje daar lekker kan vertoeven als wij er niet zijn en via die weg mooi de tuin in kan straks. Vorige week had ze een harig vriendje op bezoek, die ineens in onze achtertuin zat te flirten met mevrouw. Sindsdien is ze niet meer weg te slaan bij het achterraam en wacht ze trouw elke dag tot haar (niet zo) stille aanbidder terugkeert, iets met regen en andere afspraakjes vrees ik voor haar. Als de bijkeuken klaar is kan mevrouw hopelijk eindelijk de wijde wereld van Steenwijk gaan ontdekken (en weer veilig terugkeren).
Maar ook zodat we straks eens uit de stofbende zijn, daar moet namelijk een stortvloer overheen (en een echte vloer op) zodat we niet constant alle troep door het huis lopen. Plus, de bijkeuken wordt een verlengde van de keuken, je komt er toch achter dat je zoveel troep hebt, dat niet alles in de keukenkastjes past. Mooi dat we die bijkeuken een stukje groter hebben gemaakt (Jur zijn man-cave moest hiervoor iets inkorten maar gelukkig is er nog ruimte zat in de tuin 😉 ) zo is er straks voldoende opbergmogelijkheid en is er een plek om een soort bar te creëren. Zodat in de zomer de bijkeuken mooi het verlengde van de tuin kan worden en we niet constant door het huis hoeven te banjeren.

U ziet het, genoeg te doen, genoeg te wensen en ik vergeet vast de helft van wat ik me nog meer voorgenomen had dit jaar. Aan het einde van het jaar zien we wel weer wat ervan waar is gemaakt! Voor nu: Succes met wellicht jullie eigen goede voornemens, of misschien is je goede voornemen wel dat je die dit jaar eens niét hebt bedacht. Sowieso hoop ik dat 2014 een nog mooier en beter jaar gaat worden voor ons allemaal. Laten we beginnen met het verslaan van deze Blue Monday, dan zien we wel verder!

Sollicitatiefrustraties 2.5

Gek word ik er momenteel even van, sollicitatiefrustratie 2.5! Solliciteren, nu weet ik dat dit niemand z’n grote hobby is maargoed. Of zijn er mensen die dit hobby-matig doen? Dan kom ik daar graag mee in contact, want dan heb je vast goede tips!

Oké op het moment dat ik mijn studies afrondde in januari jl. (finally!) wist ik heus wel dat bedrijven momenteel niet in de rij staan voor mij (en al die tienduizend andere baanlozen/starters), maar het wordt ‘ons’ ook niet makkelijk gemaakt. Nou wil ik uiteraard niet te hard zeuren, want momenteel heb ik een leuke tijdelijke job bij een leuke organisatie (die van mijn ouders, Spijkerman bv. Allemaal vooral een leuk compactstation voor in de achtertuin kopen!). Hier mag ik me uitleven op één van mijn grootste hobby’s; Social media. Erg leuk en interessant om dat eens vanaf een andere kant met een totaal andere bril (zo’n hele ingewikkelde van Google is denk ik de beste metafoor) te bekijken.
Het blijkt overigens nog verrekte lastig te zijn en vooral, heel erg gecompliceerd en met heel erg veel (nog onontdekte) mogelijkheden. Ja wie had dat gedacht van mij; volgens veel vrienden nooit meer offline tegenwoordig. Maar hé ook ik weet er blijkbaar niet eens alles van af, shocking!
Anyway we dwalen af, goed onderwerp voor een volgende blog 😉 Wat ik hiermee wil zeggen, het is hartstikke leuk, maar stiekem wil ik toch wel proberen om eerst een baan in de daadwerkelijke richting van mijn studie(s) te verkrijgen. Mocht het echt niet lukken, dan ga ik me misschien wel richten op Social Media en verkoop ik me als goeroe of zo. Goed alternatief, toch?

Solliciteren *hele diepe zucht*, het geluk van één keer solliciteren en gelijk je droombaan bezitten is voor mij helaas niet weggelegd. Het begint al met het zoeken naar geschikte vacatures. Waar je vroeger aan de krant genoeg had als je bron, bestaan er tegenwoordig talloze diensten, bedrijven, websites etc. aan aanbod. Zo volg ik diverse Twitteraccounts die vacatures twitteren, kombijdepolitie, werkenbijdefensie, werkenvoornederland, ja zelfs werkeninfriesland staat in mijn lijstje. En ook google met al zijn zoekresultaten van een oerwoud aan vacaturesites wordt doorgespit. En dan vinden mensen het nog gek dat je door de bomen het bos echt niet meer kan zien? De politie blijft de mooiste baanoptie voor mij, helaas geldt daar momenteel een vacaturestop.

Denk je een mooie vacature te hebben gevonden, is het er vaak eentje waar ze iemand zoeken met een WO achtergrond, technische kennis of 200 jaar werkervaring. JA zeg, hoe ga ik die ooit opdoen als ik niet word aangenomen waarvoor ik geleerd heb? Ik hoor niet voor niets dat veel van mijn medestudenten toch maar heeft gekozen voor een master ipv een baan of omdat ze geen baan konden vinden. Ook ik denk erover na wellicht toch maar weer iets aan scholing te doen, tenslotte heb ik nog niet genoeg ervaring 😉
Oké ik snap best dat bedrijven graag iemand aannemen die de ervaring al heeft, dat is tenslotte makkelijker en kost minder tijd. Maar daartegenover zijn starters goedkoper, leergierig en nog helemaal naar je smaak te vormen (I’m in), toch?

En als je denkt dat een vacature je op je lijf is geschreven komt daar…het sollicitatiegesprek. Het verschrikkelijkste onderdeel wat mij betreft. Schrijven kan ik best aardig (al zeg ik het zelf), want de brieven gaan wel (ik word tenminste uitgenodigd?), maar zodra ik over de drempel stap voor het daadwerkelijke, gesprek voelt het alsof alles wat ik weet en heb bedacht te zeggen als een baksteen van me afzakt. Ik heb weleens het idee dat mensen denken dat ik de CV van iemand anders heb gestolen, wanneer ze mij horen praten (stotteren met een rood hoofd, waarom u mij moet kiezen? eh..eh..). Wellicht ben ik te bescheiden of moet ik elk gesprek eerst 10x oefenen en alle mogelijke vragen uit mijn hoofd leren. Of maar eens op een sollicitatiecursus ;)?
Ohja wat dan wel weer goede moed geeft, is connecties en gesprekken via netwerken (van bekenden)! Althans ik moet er nog inkomen, maar had laatst een prettig gesprek met de burgemeester van Haren (via Marit waarvoor mijn grote dank) waaruit ik nu een nieuwe ‘lead’ heb voor een nieuw netwerkgesprek. Als ik deze nou eens vaker kan regelen (ook mijn oma is er erg goed in en heeft haar énorme netwerk al doorgespit) is het sowieso goed voor mijn eigen contacten en oefening voor het voeren van gesprekken. En als ze uiteindelijk ooit leiden tot een baan, zou dat toch helemaal geweldig zijn!

Vorige week werd ik afgewezen voor een functie, omdat ze ‘echte’ starters zoeken, dat gaf me wel even een identiteitscrisis. Want als ik niet genoeg ervaring heb en tegelijk afgewezen word omdat ik geen echte starter ben: In welke categorie val ik dan wel?! *zucht*
Voorlopig zal ik me, tussen de social media door, nog even blijven storten op nieuwe vacatures en nadenken over de toekomst: werken, studeren of toch maar een eigen bedrijfje beginnen in een awesome product/dienst beginnen (poezenkledingzaak, sollicitatie-angst-coach, professioneel zeurblogger, social media fluisteraar). We zullen het zien.. Ik heb eens gehoord dat ik ook redelijk kan masseren (vroeger verdiende ik er zelfs Pokemonkaarten mee), altijd nog een mogelijkheid daar dus 😉

Ik weet wat voor baan ik ga zoeken! Als je hem tegenkomt geef je me dan een seintje?

Help, mijn man (en ik) zijn klussers!

Daar sta je dan, in je eigen grote mensen huis(je). Op dat moment eigenlijk meer je eigen bejaardenwoning. Het zag er serieus uit alsof iemand er geboren en gestorven was en niks veranderd had sinds de bouw in de jaren ’50. Mooie groene vloerbedekking, Dikke bruine gordijnen, dik behang met een motiefje, bijpassende lampen en een uberluxe keuken van Bruynzeel uit jaar Noach. Ohja en een hele horde spinnen die (nog steeds) te pas en te onpas lijken te verschijnen (lees in mijn gezichtsveld springen)

Uiteraard begonnen we met het leegtrekken van het huis. En dan kom je er wel achter dat er meer troep uitkomt dan je van tevoren had kunnen bedenken. Gelukkig hebben wij dan een ‘klein’ huisje en een gigantische tuin met opbergruimte (lees stortplaats). En naast die stortplaats hadden we nog wat plek onder de carport, die later zal dienen om Jur zijn ‘precious’ van een dak te kunnen voorzien (en waar hij haar kan toestoppen en liedjes zingen voor het slapengaan). Maar voorlopig zijn we nog niet zover en staan de Kevert en mijn coole motor nog in Leeuwarden in de garage. En hebben we beide nog niet echt tijd gehad ervan te genieten deze zomer. Maar hé we weten waar we het voor doen.

De eerste 2 weken was Jurriaan vrij, wat errug fijn was. Maar dat was natuurlijk lang niet genoeg tijd. Er moest namelijk veel gesloopt worden en een paar mannenhanden zijn dan altijd handig. Alhoewel ik zelf ook wel goed kan slopen hoor, maar ik was net begonnen bij mijn ouders. Dus the fun part was even aan Jur. En daarnaast hadden we onze trouwe sloper AKA buurman Stefan in deze tijd vaak over de vloer. Ook dat was een zeer welkom fenomeen (nee Stefan, niet alleen omdat je van die mooie Makita werktools had).

Dus de eerste zaken die eruit zijn gegaan, waren de hipp(i)e gordijnen, vloerbedekking, vitrages en het behang. Althans, dat dachten we er wel even af te trekken. Helaas pinda-unit, leek dit nog de meest energievretende klus van allemaal. Want ja, die inbouwkasten klapten we er zo uit en ook de keuken vloog eruit. Maar toen we inmiddels een open keuken hadden en daar zelfs al door bouwbedrijf Bosma een steunbalk inzat. Waren wij (lees ik voornamelijk omdat ik niet overal een degelijk technisch inzicht van schijn te hebben en Buurman&Buurman af en toe maar even hun gang liet gaan) nog steeds druk bezig met behang krabben. Alhoewel het maar 1 laag was, was dit wel een laag die er al 60 jaar opzat, met lijm die er absoluut niet van plan was af te gaan zonder strijd. Ook Christel heeft dat ondervonden. Die kwam een middagje helpen en wilde ons verassen met een hele woonkamer zonde behang. Nope, helaas werd dan een zo goed als kale muur aan een kant, waar wij overigens al enorm blij mee waren hoor. Maar het behang heeft ons echt de meeste tijd gekost, jullie hoeven mij dus NOOIT de vragen om ergens behang te krabben, dat je het eff weet. Oh and as we write, er zijn hier nog plekken genoeg om behang te krabben. Dus wie zich geroepen voelt, je mag je zeker aanmelden, GRAAG ZELFS! 😀

Na een aantal weken bij onze beide oma’s geslapen te hebben en dus voor we samen in ons huis woonden al van Tafel en bed gescheiden te leven, zijn we er toch maar vast ingetrokken. Het op en neer reizen naast werk breekt je op een gegeven toch wel een beetje op kwamen we achter. Dan maar lekker in een on-af klushuis, lekker slapen op de grond en wassen boven een teiltje!
Inmiddels zijn we alweer een heel eind verder en kunnen we onze woonkamer zelfs bijna af noemen (yay!). De keuken zit erin, op de afzuigkap na is die af. De vloer ligt erin en alles is netjes recht, voor zover dat kan in een oud huis. Alleen nog een leuk kleurtje en wat prullaria (als ik die ooit terug kan vinden tussen alle dozen op zolder huuh!).

Ook de badkamer is bijna klaar (nog grotere YAY!) en kunnen we dus bijna douchen in ons eigen huis! Wauw wat kijken wij daarnaar uit zeg! Jaja ik weet het, we stinken inmiddels ook wel wat niet? Na de badkamer volgt de hal, daarna is de bijkeuken aan de beurt. Want als die af is, hebben we meer plek om al onze borden en kopjes kwijt te kunnen. Een mooie drankkast en kunnen we eindelijk weer onze eigen kleren wassen. Ja.. Das toch echt wel iets om naar uit te kijken! Eh.. die drankkast dan he? Dat wassen natuurlijk niet 😛

Ohja en het allerbelangrijkste: La Bob kan dan mooi in de bijkeuken in haar eigen hokkie (en van daaruit straks ook naar buiten hopen we) en in de nacht mooi daar tukken ipv onze mooie nieuwe bank helemaal onderkwijlen en onderharen.

Dus tot zover! We hopen dat een Housewarming er eind dit jaar nog in zit. Klaar zijn we natuurlijk nog lang niet, maar we komen er wel! It’s gonna be an AWESOME HEAUME!

Even een kleine sneakpreview van onze té coole badkamer in spé:

 

Een eigen huisje, Boompje, Beestje..

Dat is alweer een tijdje geleden dat ik zo’n mooi hersenspinsel heb geplaatst. En ik dacht laat ik eens wat van me afschrijven naast alle mooie updates via FB en Twitter. In de tussentijd is er natuurlijk weer genoeg gebeurd en cliché neem ik me elke keer voor weer eens wat te typen, dus nu doen we dat maar eens echt.

Beestje Bob hadden we al even in ons bezit, bomen staan er buiten genoeg (overigens niet in onze nieuwe tuin), wagenpark voor de deur, alleen dat eigen huuske hadden we nog niet. Dus daar sta je dan op vrijdag 14 juni om 9.00 uur bij de Notaris in Zwolle voor de overdracht van je eerste eigen huis. Hoe gek dat idee is, dringt zelfs nu nog niet helemaal tot me door overigens. Soms beschouwen wij het wel als iets ‘normaals’ maar als ik er af en toe bij stil sta en dan bedenk dat we op onze leeftijd (pas een kwart eeuw) eigenlijk nog niet veel medestanders hebben met een eigen huis, dan is dat toch wel een gek idee. Misschien voelt het wel gewoon niet zo volwassen en eng als het stiekem is. Zo zegt Jurriaan weleens grappend dat ook wij nu een ‘hypotheek in onze nek hebben hijgen’. Tsja het is maar hoe je het bekijkt.

Zo waren we opzich tevreden met ons flatje in Leeuwarden, begrijp me niet verkeerd. Maar de omgeving (en daarmee vooral de buren) bevielen toch iets minder. Ook ben je op een gegeven moment wel klaar met dingen veranderen in je huis, omdat je weet dat je er toch weer uitgaat en het niet van jou is. Daarnaast was het idee van een eigen tuintje ook wel erg aanlokkelijk.

Maar toch waren we niet actief bezig met zoeken. Wel had ik aangegeven dat, mochten we ooit een huis kopen, ik dan graag wat meer richting Zwolle zou afzakken. Voornamelijk om familie en vrienden toch iets dichterbij te hebben. Sinds ik in Leeuwarden woon heb ik wel gemerkt dat het toch een beetje als eindstation wordt gezien. Ook al vinden mensen het er ‘best leuk’ en ‘best gezellig’ als ze er zijn. ‘Maar jammer dat het zo ver weg is he?’ Nee het ligt niet op de route, tenzij je naar Ameland gaat 🙂 Gelukkig was Jur niet enorm vastgepind aan Leeuwarden en zag hij geen bezwaar het iets zuidelijker te zoeken (zouden we dan ook beter weer krijgen?)

We begonnen met wat rondkijken naar plekken waar we beide kunnen aarden (geen dorp, wel een station, niet te ver van Sneek etc.). We surften wat rond op het net en Funda en kwamen tot de conclusie dat Steenwijk wellicht wel een optie was. Mooi in het midden (ong. half uur van beide plaatsen), redelijk groot qua omvang, intercity station, mooi natuurgebied, betaalbaar. Wat wil een mens nog meer?

We zagen dat er een Open Huizen dag werd georganiseerd en besloten te kijken of er nog leuke huizen bijzaten. Die zaterdag zijn we op de bonnefooi een aantal huizen binnengestapt. Zo konden we ook mooi kijken of we ons uberhaupt wel thuis konden voelen daar.

Na een huis met schrootjes, een veel te duur huis en een huis wat achteraf verkocht leek, kwamen we bij ‘ons’ huis uit. Een leuk huisje, 2-1 kap, rustige mooie straat en alles op loopafstand, wat wilden we nog meer! Nou.. Eh.. Was wel even door de troep heenkijken. Het was een typische bejaardenwoning waar al een tijdje niks aan gedaan was vanbinnen. Daarentegen was de tuin keurig onderhouden (ze hadden een tuinman in dienst) en bleek die boven verwachting groot en mooi te zijn (aan de gracht). Tsja.. Een echt klushuis dat wel, maar voorzover we konden zien bouwkundig wel in orde. De makelaar waarschuwde ons dat er al wel een onderhandeling liep en er meerdere gegadigden op de loer lagen.

Thuis hebben we er eens goed over nagedacht, want dit was toch wel een grote stap! Van kijken naar een huisje tot het punt van bieden. Na er een weekendje over geslapen te hebben besloten we het te overleggen met mijn oma (Gerty Sonnenberg van d’e makelaardij in Zwolle vroeger). Zij bood aan mee te gaan kijken en evt. te helpen met bieden. Van het een kwam het ander, ze vond het huis er ook goed uitzien en heeft ons daarna enorm geholpen met het krijgen van ons eerste echte huisje!

Vanaf toen ging het allemaal vrij rap! We hadden toevallig net een kennismakingsgesprek gepland met een hypotheekadviseur om eens te kijken wat onze mogelijkheden waren. Na 2 dagen bieden en contact over en weer waren we al bij een eindbod. Toen stonden we op het punt: Ja of Nee? En het werd een ja! Supertof, we beseften dat we nu zo goed als een eigen huisje hadden en als alles doorging konden we er ook al vrij rap in. De eigenaresse woonde er al even niet meer namelijk.

En toen, brak die dag aan. Sleuteloverdracht, eigenaren van ons eerst huis. Wauwie! En het klussen begon….

2013: Een nieuwe ronde met nieuwe kansen!

 

Het heeft even geduurd maar daar zijn we weer met een nieuw hersenspinsel. Tenslotte is het nu 2013, een nieuwe ronde, een nieuwe kans om er dit jaar een nog beter en mooier jaar dan 2012 van te maken. En nou moet ik zelf bekennen dat dat voor mijzelf niet heel moeilijk zal worden. 2012 was nou niet bepaald het jaar om mee naar huis te schrijven als ik het zo mag noemen.

Het was overigens niet alleen een jaar met mindere herinneringen hoor, er zijn ook genoeg WEL mooie dingen de revue gepasseerd. Daarbij denk ik aan het officieel samen gaan wonen een grote stap richting het echte grote mensenleven, jeetje! Jurriaan die is afgestudeerd en zijn eerste fulltime grotemensenbaan heeft veroverd. En het grootste en mooiste is toch wel de reis naar Indonesië. Eindelijk kreeg ik de kans om dan echt eens met eigen ogen te mogen zien waar mijn oma vandaan komt en waar mijn familie woont. En het was mooi, overweldigend en erg gaaf om mee te maken. Want hoe vaak ga je dit meemaken? Het ligt niet bepaald om de hoek natuurlijk. Maar om te zien wat een mooie, gaaf en enorm groot land Indonesië is met haar vele gezichten, van beeldschoon tot enorm arm, is toch wel overweldigend. En helemaal de ontmoeting met alle familie die we daar hebben was heel gaaf en indrukwekkend. En dan nog het meeste om te zien dat de zus van mijn oma, zoveel lijkt op haar dat het gewoon griezelig is 😉

Heel jammer daarbij was, dat mijn oma in eerste instantie ook mee zou gaan en ik de laatste week samen met haar zou spenderen, maar helaas door de omstandigheden met mijn tante was dat niet mogelijk.. Voor haar hoop ik, dat ze alsnog de kans krijgt om nog een keer naar haar geboorteland te gaan, nog een keer die geweldige lieve familie die daar woont te ontmoeten en die geniaal lijkende zus van oma (ECHT als 2 druppels water).

En dan zijn er een paar mindere gebeurtenissen in 2012 die niet vergeten kunnen worden. Zo was ik koud een weekje terug in Nederland, hadden we op zaterdag de bruiloft van mijn oom en tante. En zo zaten wij de volgende ochtend in het ziekenhuis, aan het bed van mijn vader die ’s ochtends nietsvermoedend een rondje was gaan hardlopen zoals hij altijd deed op zondag en was niet teruggekomen. Om 11 uur ging de telefoon, het moment zal ik nooit vergeten, Christel vertelde dat papa in het ziekenhuis lag in coma en ze niet wisten of en hoe hij eruit zou komen. Ja dan sta je wel weer even met beide benen keihard op de grond. Want was was dat schrikken om zo totaal onverwachts je vader daar zo hulpeloos te zien liggen en Chris, mijn broertje en zusje helemaal in shock.
Gelukkig had hij wonder boven wonder een heleboel engeltjes op zijn schouder en werd hij op tijd gevonden door een mevrouw die toevallig passeerde op een vroege zondagochtend en ook nog eens kon reanimeren! Dan spreek je over geluk! En dan bedenk ik me dat het best een goed idee zou zijn als meer mensen zouden kunnen reanimeren, omdat dit ECHT levens red. En dat ik voor het laatst in groep 8 een EHBO cursus heb gedaan en het wellicht toch echt weer eens tijd wordt.. 🙂 Maar gelukkig, is mijn vader weer helemaal alive and kicking! (maar doe wel rustig en pas goed op jezelf paps, you ain’t done yet here!)

Op de valreep van 2012 was daar dan toch nog een verdrietige mededeling van mijn lieve en oh zo sterke tante Mo. Ze kon niet meer.. Het bericht kwam op zondagmiddag van mijn oma, die me emotioneel opbelde. Dat het niet goed ging wisten we en helaas was vanaf het begin al duidelijk dat het niet te genezen was. Maar door haar enorme wilskracht en doorzettingsvermogen hielden we er toch zeker wel wat hoop in. Helaas hebben alle behandelingen niet mogen baten, waarbij de laatste behandeling haar teveel is geworden. Die lieve en sterke tante Mo werd gedwongen om op te geven, terwijl ze nog helemaal niet klaar was. Wat is dat erg om te zien, maar wat heeft ze ervoor geknokt, tot het bittere eind! En we zijn trots op haar, een voorbeeld voor ons allemaal en wat mij betreft is ze een echte winnaar. Vergeten zullen we haar nooit en wat was haar afscheid mooi en overweldigend. Om te zien hoeveel mensen er om haar geven (In de binnenstad van Zwolle stond een heuse rij tot om de hoek van de kerk van mensen die haar een laatste groet wilden brengen). Wat een mensen en wat een enorme berg bloemen, geweldig!

Onze enorm grote familie is niet vaak zo goed als compleet, maar deze keer met kerst was bijna iedereen er. En ik zie de gebeurtenis dit jaar als iets wat je als familie dichter bij elkaar brengt. Want hoe erg we haar zullen missen, zo mooi is het om te zien dat iedereen zijn eigen herinneringen heeft, op zijn eigen manier dit alles een plekje moet geven. Zoals mijn lieve moeder die zeker het laatste jaar zo’n sterke band met haar had en op haar afscheidsdienst toch een geweldig mooi verhaal kon vertellen.

Ik ben trots op mijn ouders, al mijn broertjes en zusjes, mijn lieve vriend, super vriendjes en vriendinnetjes en mijn mooie en enorm grote familie die ik heb! Wauw daar kan ik mezelf toch echt wel rijk mee rekenen als ik erover nadenk (Daar hoef ik de loterij niet voor te winnen, al zou ik dat natuurlijk nooit afslaan) 🙂

2012 was dus niet het jaar dat we gepland hadden, maar naast verlies waren er ook veel gelukkige momenten. En ondanks dat ik dit jaar niet heb kunnen afstuderen is dat misschien wel het echte en enige goede voornemen wat ik mezelf voorlopig geef. Afstuderen. En wel zo snel mogelijk, ik had het nog zo graag aan mijn tante willen laten zien, maar nu kan ik het alsnog doen, voor haar en voor mezelf. Dat is dan gelijk weer een extra stapje dichterbij dat enge mensenleven. En oké, we hebben gezegd dat we dit jaar even gewoon in goede gezondheid met zijn allen kunnen doorbrengen en met iedereen waarmee we 2012 uitgingen, we ook het jaar 2013 gaan afsluiten straks 🙂

Goed om een lang verhaal kort te maken. 2012 was een wervelstorm van emoties, gebeurtenissen en leermomenten, orkaan Sandy was er niks bij! Het zal in ieder geval een jaar zijn wat we niet snel zullen vergeten. Niets ten nadele van 2012, maar ik ben toch blij dat het voorbij is en een nieuw jaar voor de deur staat!

Ik ben heel erg benieuwd wat dit nieuwe jaar voor ons in petto zal hebben. We zullen het met smart afwachten. En ik weet dat tante Mo stiekem meekijkt met alles wat we doen. En af en toe vast even zal denken: Adoeheeeee waarom?! Ze zal er altijd bijzijn, every step.. We will love you forever (L)

En zoals mijn oom zo mooi een motto meegaf: Koester gister, droom over morgen en leef vandaag! 2013 is een nieuwe ronde met nieuwe kansen, de bel is gegaan! Ready, set…GO!

Re-warming J&J’s

Vrijdag 11 mei was het zover, onze Re-warming party voor familie en vrienden.
Aangezien we het niet echt een housewarming konden noemen, omdat Jurriaan al zo’n 4 jaar in het appartement woont, maar ik er onlangs (14 maart jl. officieel) bij in ben getrokkken wilden we dit toch graag vieren. Tenslotte was het ook weer een goed excuus om een feestje te geven 😉

Gelukkig kon Jurriaan wat eerder weg van z’n werk zodat we nog wat dingen konden voorbereiden voordat het feest zou losbarsten. Van 17.00-21.00 uur hadden we onze familie uitgenodigd (een deel, al mijn familie zou niet eens passen in ons appartementje maar iedereen is welkom alsnog een keer te komen gluren!). Nou komt mijn familie toch standaard een uur later, maar Jurriaan’s familie is er mooi op tijd altijd vertelde hij me. Oeps! Dat was iets sneller klaarmaken dan ik bedacht had. Gelukkig had z’n paps zo’n 15 stoelen uit de kerk beschikbaar. Er zouden zo’n 20 familieleden komen en ’s avonds verwachten we zo’n 35 man.

Vanaf 17.00 uur stroomde de familie inderdaad langzaam binnen. Leuk om te zien dat beide families ook goed met elkaar overweg konden. Zoals Jur zijn pap zo mooi zei achteraf: ‘Zo’n 2e keer de andere familie ontmoeten is toch een stukje ontspannender, omdat de eerste keer toch wat onwennig voelt meestal.’ En dat was ook zo. Op een gegeven moment zat mijn oma vrolijk met Juriaan’s vader te kletsen en Jurriaan’s oma met mijn vader. Ook voor het eerst in tijden mijn beide ouders samen op visite gehad, erg leuk! Ook leuk om een keer al mijn broertjes en zusjes (alle 5) bij elkaar hadden. Allemaal geslaagd en we hadden allerlei hapjes. Special thanks gaan naar mijn mams die wat salade en gehaktballetjes mee had genomen en naar Christel die heerlijke lasagne en mussaka had gemaakt! Iedereen ging met een volle buik weer richting huis, zodat wij ons konden opmaken voor deel 2!

De eerste visite kwam binnen rond 21.30uur. Waarna de stroom redelijk constant bleef doorgaan tot een uurtje of 23.00 uur iedereen wel binnen was 🙂 Gezellige boel, maar niet te vol. Uiteraard zoals elke verjaardag een aantal afmeldingen gehad, last minute, maar niet erg! Hadden we mooi wat meer ruimte en minder slapers. De avond is echt omgevlogen! Ineens was het 01.30 en bedachten we dat iedereen toch maar de deur uit moest en wij met een select gezelschap nog even de stad in. In een heerlijke rustige Doelebar nog even een paar drankjes gedaan en daarna weer naar huis. De dag erna viel de troep ons overigens behoorlijk mee!

Overigens heeft Bob zich voorbeeldig gedragen! Ze vond de aandacht eigenlijk wel heerlijk, terwijl wij dachten dat ze het maar niks zou vinden zoveel drukte. Maar ze is helemaal vertroeteld door de kids en ’s avonds ook heerlijk vermaakt tussen alle partygangers 😉 Weten we dat ook weer voor de volgende keer!

Iedereen heeel erg bedankt voor de leuke kado’s en gezelligheid! En tot de volgende party 😉

8 mei, Een dag om te herinneren..

Vandaag is het 8 mei, een dag die voor vele mensen just as regular als alle anderen zal zijn verlopen. Maar sinds een half jaar zijn dagen als deze voor mij toch met een extra randje.. Dagen die in relatie staan tot mijn veel te vroeg overleden schoonmoeder. Vandaag zou ze ‘pas’  57 jaar oud zijn geworden en dat zet je toch aan het denken. Hoe blij we moeten zijn met een gezond lichaam, de dingen die we in ons leven meemaken en de dingen die we krijgen. De familie die we om ons heen hebben en de liefde die we ontvangen van onze naasten.

Eigenlijk is het allemaal helemaal niet zo vanzelfsprekend terwijl we daar toch stiekem elke dag wel weer vanuit gaan. Omdat we er simpelweg gewoon niet vaak genoeg bij stilstaan wat we WEL hebben, denk ik dan.. En dat zoiets als dit je daar bij stil doet staan is eigenlijk best wel confronterend en tegelijk ook ergens goed. Want je leert opnieuw om stil te staan bij wat de belangrijke dingen voor jezelf in het leven zijn en moeten zijn. En ook leer ik om af en toe weer bewust stil te staan bij de dingen die ik heb, de onvoorwaardelijke liefde van (vooral) je moeder en je ouders in het algemeen. Die we voor lief nemen, elke dag weer. Tot er iets in je leven of dat van hen gebeurd waardoor het wegvalt, en dan? Daar denk je niet over na, en dat wil je ook niet. Maar toch is het wel goed om er soms even bewust bij stil te staan.

Zo denk ik er ook vaak aan, dat ik maar wat blij ben met mijn lieve kleine Indische omaatje. Waar ik zoveel aan heb en eigenlijk ook wel een heel speciale band mee voel. Zij wordt dit jaar ook alweer 81. En dit jaar wordt een bijzondere vakantie. Wij gaan naar Indonesië, voor het eerst, om familie te bezoeken en het land van mijn oma en haar familie te ontdekken. En het allermooiste is, zij gaat mee! Hoe geweldig en bijzonder is dat? Ik kan niet wachten tot 27 juli.

Maar vandaag herdenken we mijn schoonmoeder extra. Hoe kort ik haar ook gekend heb, ik weet dat het een geweldig mens was. En dat zie je terug in haar omgeving en alle mooie verhalen en herinneringen die worden opgehaald. Daar kan ik alleen maar op hopen, dat ik later net zo’n indruk achterlaat op mijn naaste omgeving.. En dat is mooi, herinneringen blijven, voor altijd! En die nemen we mee in ons hart. En net als een dagboek, klappen we die open om weer even terug te kunnen gaan naar bepaalde bijzondere momenten.

En daarom, op deze dagen, word ik toch telkens wel weer eventjes down-to-earth en bewust van de dingen die in mijn leven spelen en daarom heen. De mooie dingen die je toegereikt hebt gekregen, de liefde die je ontvangt en de kansen die je geboden worden. Veel te vaak kijken we tegenwoordig naar de dingen die we niet hebben, niet kunnen krijgen en die we willen. En als ik dit zo teruglees, neem ik mezelf voor, dat ik nog vaker ga kijken naar de mooie dingen in het leven, die we nu en hier krijgen aangereikt!

Hello world!

Hello world, followers, vrienden en vriendinnen,

Dit is dus een blog, mijn blog welteverstaan! Ik zag de afgelopen tijd steeds meer blogs verschijnen van mensen om me heen. En die gaan tegenwoordig dus niet meer alleen over het reizen maar ook de ‘kijk wat ik dagelijks meemaak dingen’. En laat ik nou heel goed zijn in dat laatste! Alhoewel dit ook wel van pas kan komen in de aanloop van en de reis naar Indonesië.

Dus wie weet wordt dit nog wel een heuse blog. Maar tot die tijd zal ik jullie interesse wekken met zaken als, studie, studiestress, afstuderen en… Oooh wacht! Er is meer dan dat zeg je? Okok, mijn opmerkelijke zaken, gedachtes en waanzinnig interessante belevingen, wat dacht je daarvan! En nu maar zien of hier een markt voor is 😉
Ik geloof overigens niet dat ik jullie dagelijks zal gaan vervelen met mijn bezigheden en gedachten hoor ! So don’t be afraid!

Jaimie says, hi!